[...] Ο Weber εργάζεται με την "κατανοούσα κοινωνιολογία" ως εμπειρική επιστήμη, "μια οριοθέτηση η οποία δεν πρέπει και δεν μπορεί να επιβληθεί σε κανέναν". Αντικείμενό της είναι η μοναδικά κατανοήσιμη στιγμή της ιστορίας, δηλαδή το νοηματικά προσανατολισμένο πράττειν των μεμονωμένων και περισσότερων ανθρώπων, και μάλιστα ένα πράττειν στο οποίο αναφέρεται ο ένας δρων στον άλλον και που γι\' αυτό ονομάζεται "κοινωνικό πράττειν". Στο βαθμό που αυτή το κατανοεί ερμηνευτικά, το εξηγεί ταυτόχρονα αιτιακά. Αυτό που ο Weber θέλει να διαπιστώσει ως νόημα του πράττειν είναι, όπως γνωρίζουμε από προγενέστερες παρατηρήσεις, το υποκειμενικό νόημα, το νόημα που αποδίδεται από τους ίδιους τους δρώντας στο πράττειν τους, ως μία έσχατη συγκεκριμένη πραγματικότητα που πρέπει να συλληφθεί εμπειρικά· όχι οποιεσδήποτε νοητικές κατασκευές που έχουν τεθεί με ιδεαλιστικό τρόπο πάνω στην πραγματικότητα. [...]
(από το εισαγωγικό δοκίμιο της Marianne Weber)